Svrha projekta je celovit prikaz života Mihajla Pupina u saradnji sa kustosima Muzeja Mihajlo Pupin iz Idvora, Jelenom Kalin, profesorom Dragoljubom Martinovićem i autorom nekoliko knjiga o Pupinu i direktorom Doma kulture Mihajlo Pupin, Svetislavom Zakićem.
Realizacija ovog projekta doprinosi očuvanju srpskog kulturnog i nacionalnog identiteta i jezika, jer će se dotaći i njegovog spisateljskog dela. Projekat takođe doprinosi i razvoju kulture sećanja i afirmaciji opšteg kulturnog nasleđa koje nam je ostavljeno u amanet pod imenom Pupina.
Ovaj projekat je podržao Pokrajinski sekretarijat za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama.
Stavovi izneti u okviru medijskih sadžaja ovog projekta ne izražavaju nužno stavove Sekretarijata.
Svrha projekta je celovit prikaz života Mihajla Pupina u saradnji sa kustosima Muzeja Mihajlo Pupin iz Idvora, Jelenom Kalin, profesorom Dragoljubom Martinovićem i autorom nekoliko knjiga o Pupinu i direktorom Doma kulture Mihajlo Pupin, Svetislavom Zakićem.
Realizacija ovog projekta doprinosi očuvanju srpskog kulturnog i nacionalnog identiteta i jezika, jer će se dotaći i njegovog spisateljskog dela. Projekat takođe doprinosi i razvoju kulture sećanja i afirmaciji opšteg kulturnog nasleđa koje nam je ostavljeno u amanet pod imenom Pupina.
Ovaj projekat je podržao Pokrajinski sekretarijat za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama.
Stavovi izneti u okviru medijskih sadžaja ovog projekta ne izražavaju nužno stavove Sekretarijata.
U okviru projekta “Zapošljavanje slepih i slabovidih osoba – izazovi i šanse” kroz 4 emisije pokušali smo da približimo probleme sa kojima se ovakve osobe susreću prilikom zapošljavanja.
Ovaj projekat je podržao Pokrajinski sekretarijat za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama. Stavovi izneti u okviru medijskih sadžaja ovog projekta ne izražavaju nužno stavove Sekretarijata.
Svrha projekta je celovit prikaz života Mihajla Pupina u saradnji sa kustosima Muzeja Mihajlo Pupin iz Idvora, Jelenom Kalin, profesorom Dragoljubom Martinovićem i autorom nekoliko knjiga o Pupinu i direktorom Doma kulture Mihajlo Pupin, Svetislavom Zakićem.
Realizacija ovog projekta doprinosi očuvanju srpskog kulturnog i nacionalnog identiteta i jezika, jer će se dotaći i njegovog spisateljskog dela. Projekat takođe doprinosi i razvoju kulture sećanja i afirmaciji opšteg kulturnog nasleđa koje nam je ostavljeno u amanet pod imenom Pupina.
Ovaj projekat je podržao Pokrajinski sekretarijat za kulturu, javno informisanje i odnose sa verskim zajednicama.
Stavovi izneti u okviru medijskih sadžaja ovog projekta ne izražavaju nužno stavove Sekretarijata.
În municipalitatea Alibunar există 10 localităţi şi se vorbeşte limba sârbă, slovacă şi română. Fiecare minoritate îşi prezintă cultura s-a bogată. Înainte cu 10 ani căminele culturale din Alibunar, Banatski Karlovac şi Petrovăsâla s-au unit şi s-a înfiinţat Centrul de cultură a comunei Alibunar. Această instituţie organizează evenimente culturale. Municipalitatea Alibunar este o comună multietnică, care cu mare entuziasm îşi expune ultura, obiceiurule, costumul tradiţional şi bucătăria naţională.
Proiectul este susţinut financiar de comuna Alibunar. Opiniile exprimate în proiectul media susţinut nu exprimă neapărat punctele de vedere ale autorităţii care a alocat fondurile.
Petrovăsâla în anul 1808 a fost intemeiată de Românii din Jamul Mare şi Clopodia din judeţul Timiş, România. Românii din această localitate se luptă pentru a păstra tradiţiile şi obiceiurile din străbuni. Se organizează o mulţime de evenimente: culturale, educative, sportive şi gastronomice. Membrele Asociaţiei „Mâini harnice bănăţene” din Vladimirovaţ transmite generaţiilor tinere dragostea şi pasiunea faţă de portul tradiţional din localitatea natală.
Proiectul este susţinut financiar de comuna Alibunar. Opiniile exprimate în proiectul media susţinut nu exprimă neapărat punctele de vedere ale autorităţii care a alocat fondurile.
În municipalitatea Alibunar în fiecare an se organizează manifestării culturale, turistice, gastronomice şi sportive. Alibunărenii se străduiesc prin aceste evenimente să dovedească generaţiilor viitoare că nu au uitat de rădăcinile şi portul lor tradiţional. Patrimoniul este ceva ce bunicii şi străbunicii au păstrat, au lucrat şi le-au lăsat copiilor şi nepoţiilor.
Proiectul este susţinut financiar de comuna Alibunar. Opiniile exprimate în proiectul media susţinut nu exprimă neapărat punctele de vedere ale autorităţii care a alocat fondurile.
În câmpia Banatului este situată comuna Alibunar care se găseşte în districtul Banatul de Sud. Recesământul din 1920, deci în urmă cu 100 de ani, Alibunarul a avut 4.000 de locuitori, majoritatea Români. Din cauza căsătoriile mixte, numărul de Români scade. Când vine vorba de limba română la Alibunar, mai precis în Banat, se vorbeşte într-un subdialect bănăţean, care se deosebeşte din sat în sat.
Proiectul este susţinut financiar de comuna Alibunar. Opiniile exprimate în proiectul media susţinut nu exprimă neapărat punctele de vedere ale autorităţii care a alocat fondurile.
Mračni uzori mladih tokom devedesetih godina na Balkanu, najviše čini se u Srbiji, do danas su nastavili da u određenoj meri budu prisutni kao idoli u društvu. Šablon uptinih idola je prebačen sa ulice na društvene mreže, a nasilnik više nije nužno makar blizu punoletstvu, a ni muškog pola. U društvu, čini se, da se desila pandemija nasilja, pa sada nasilnik jeste čak i devojčica učenica osnovne škole.
Nasilje nad slabijima u atmosferi u kojoj se moral relativizuje, a težak i pošten rad ne ceni i ’’ne isplati’’, način je da se dođe do strahopoštovanja sredine u kojoj se nasilnik, ili ako ćemo upotrebiti rodno osetljiv jezik – nasilica, nalazi.
Nasilje postaje vidljivo sve više, nažalost, zahvaljujući društvenim mrežama. Adolescenti, ali i mlađa deca, tragaju za različitim načinima da budu prihvaćeni u društvu, a jedan od načina je nasilničko ponašanje na mrežama prema vršnjacima čime se izazivaju reakcije – lajk, deljenje i podrška.
Poražavajuća je činjenica da je čak i Kosta Kecmanović, vinovnik masovnog ubistva u beogradskoj školi, imao 21.400 pratilaca na profilu podrške njemu i njegovom činu, a deset objava koliko je stajalo na pomenutom profilu ukupno 35.000 lajkova.
Deca su nas demantovala – ne, ne radimo dobro i ništa nije u redu
Crvena lampica nam se upalila, ali da li je već kasno? Kao društvo razumeli smo da je od krucijane važosti da se brinemo, ne samo o fizičkom, već i o mentalnom zdravlju naše dece, jer slučajevi nasilja više nisu isključivo fizičke prirode, naime sve češće reč o psihičkom maltretiranju na različite načine.
Prema rečima naših ispitanika koji su nam odgovarali u okviru ankete za potrebe ovog članka, najčešći oblik nasilja jesu komentari, potom objavljivanje neprikladnog sadržaja vezanog za određenu osobu, pretnje i napadi direktnim porukama, a najteži oblik povrede – maloletnička pornografija, takođe se nalazi na listi najčešćih oblika nasilja kada su adolescenti u pitanju.
Nasilje se pojavljuje u svim dobima. U prilog tome govori i majka devojčice koja pohađa osnovnu školu u jednom od mesta u opštini Kovačica, sa nama je podelila slučaj nasilja koji se desio njenoj ćerki:
(Devojčica je doživela) Pretnje, omalivažavanje, zbog prijave nasilja. Igrajući igricu Robloks sa drugarima iz razreda, jedan dečak joj je uputio jako ružne i vulgarne reči. Upozorila ga je, a pošto nije prestao, prijavila ga je i on je dobio zabranu pristupa igrici. Nije mogao 48 sati da je igra i onda su usledile pretnje. Poruke pretnje u grupi na Snepčetu. Prvo sam umirila svoje dete i objasnila da ona nije kriva, a gotovo istog momenta obavestila i razgovarala sa roditeljem deteta koje je pretilo.
Najveći broj roditelja u slučaju da se desi bilo koji vid cyber nasilja obratiće se školskom psihologu ili pedagogu, u drugom slučaju razgovaraće sa roditeljima deteta, pričati sa direktorom a samo mali broj njih vidi rešenje u Timu za prevenciju nasilja.
Iako naizgled postoji više načina da se prijavi nasilje, Verica Ranimirov, učiteljica u Osnovnoj školi Sava Žebeljan iz Crepaje uverena je da najpravilniji tretman svakog neprihvatljivog ponašanja mora da dođe od psihologa, a ne pedagoga ili lica koja nisu stručna da odrede uzroke nasilničkog ponašanja.
Pedagog nije tu da rešava poremećaje u ponašanju, jer ne može da dođe do korena problematičnog ponašanja, ističe Ranimirov.
Sa nama je učiteljica Verica Ranimirov podelila samo jedan od slučajeva sa kojim se susrela. Naime, izvesna učenica njenog razreda verbalno je na izrazito vulgaran način napala svoju drugaricu iz razreda u okviru grupe na jednoj društvenoj mreži, reagovala je majka žrtve, nakon čega je grupa ugašena, a učiteljica naknadno o tome obaveštena.
Postavlja se pitanje – da li je gašenjem grupe nestao i problem? Svakako da nije.
Kako navodi učiteljica Ranimirov, nakon čitavog incidenta koji je ostavio traga na žrtvu koja kasnije nije želela da blisko sarađuje u nastavi sa devojčicom koja je izvršila verbalno nasilje, bilo je neophodno pratiti ponašanje obe devojčice. U toj misiji, smatra Verica Ranimirov, neophodan je psiholog, kog osnovna škola u kom ona radi nema.
Rizik da se dete etiketira
Sa druge strane, kako svedoči sedamnaestogodišnja učenica Gimnazije Mihajlo Pupin u Kovačici, njena drugarica se susrela sa psihičkim uznemiravanjem putem društvenih mreža. Iako se žrtva osećala tužno, besno i povređeno, ona nije izabrala da se obrati psihologu, koji prema njenim rečima u školi postoji, već je rešila da problem ignoriše. Ako neko ide kod psihologa sa njim nešto nije u redu, je etiketa koju rizikujete da vam bude prikačena u društvu, mada lično učenica sa kojom smo razgovarali ne smatra tako.
Male škole osuđene na nezahvalan izbor, učenici uskraćeni
Samo škole koje imaju više od 32 odeljenja mogu imati i psihologa i pedagoga, na osnovu Pravilnika o finansiranju cena usluga u osnovnim i srednjim školama iz 2015. godine. Nažalost, to znači da manje škole, kakvih je u Srbiji mnogo, moraju da biraju da li će imati jedog ili drugog, odnosno, da li će učenicima moći da pruži psihološko ili pedagoško savetovanje.
U praksi, u 1.766 škola u Srbiji radi 2.506 psihologa i pedagoga odnosno jedan i po stručni saradnik po školi, podaci su Ministarstva prosvete, navodi BBC na srpskom.
Prema rečima psihologa Škole za osnovno i srednje obrazovanje Mara Mandić iz Pančeva, Nataše Damjanov Milosavljević, usled malog broja psihologa u školama, najmanje se radi na preventivi. Kada govorimo o preventivi u ovom svetlu, to znači kontirano praćenje ponašanja učenika kroz odrastanje I rano detektovaje poremećaja u momentima njihovog nastajanja i kaže: Kao kod svake bolesti, prevencija I u ovome igra veliku, ako ne I presudnu ulogu. Da se problem u korenu saseče, sve bi bilo mnogo lakše kasnije.
Damjanov Milosavljević smatra da svaka škola mora da ima pedagoško- psihološku (PP službu) koja će zaposliti kako pedagoga, tako I psihologa Ili defektologa koji se svoja znanja bazirao u oblasti prevencije.
Smatram da se sa psiholozima nedovoljno razgovara, kaže Nataša I dodaje da je neophodno da roditelji prvi uvide probleme kod deteta kako bi se blagovremeno obratili stručnim licima. Pored straha od osude sredine, nažalost, postoji, čini se kao neodvojivi element, i nespremnost roditelja da prihvate da njihovo dete ima problem.
Javlja se potreba, saglasne su Ranimirov i Damjanov Milosavljević, i da se sa roditeljima radi, jer je koren problema u velikoj meri nastao u domu nasilnika, ili se makar tu može najbolje uočiti.
Zaključak je da školama nedostaje deo stručne službe koja će se baviti mentalnom higijenom dece. Ona bi pored pedagoga, koje većina škola ima, imala psihloga, defektologa i/ili logopoeda.
Iako postoje predmeti poput Digitalni svet, kako navodi Verica Ranimirov, koji učenike upozoravaju na sve ono na šta mogu da naiđu na internetu i uče ih kako da ne podlegnu negativnim uticajima, koje ponašanje nije prihvatljivo i šta je to digitalni ugled osobe na mrežama, ipak je to nedovoljno u nameri da se zaustavi pandemija nasilja i (ne)opravdanog besa koji se javlja kod dece, koji se, opet, najčešće ispoljava upravo na internetu i u zatvorenim grupama koje okupljaju decu.
Umesto psihološke zaštite, fizička
Nakon majskih događaja, država je reagovala promptno – po jedan policajac će čuvati svaku školu. I, slažu se prosvetari, školska godina je pod pritiskom dela javnosti završena prerano, a time se izgubila mogućnost da škola postane ponovo mesto, kako za obrazovanje, tako i za vaspitanje, pogotvu u osetljvim momentima za mentalno zdravlje dece.
U ovom pogledu neizvestan je način na koji će početi školska godina za nepunih dva meseca. Stručna javnost nedvosmisleno ukazuje na važnost prisustva pedagoga, psihologa i defektologa u školi, a da li će za njih biti novca, zavisi od Ministarstva finansija i Pravilnika koji za škole sa manjim brojem učenika predviđa manja sredstva za stručne saradnike. Za sada nije u najavi da će se budžet povećati, ali je ohrabrujuća činjenica da su učitelji i profesori osetili potrebu da sami rade sa decom i roditeljima putem radionica koje bi za zadatak imale da se lakše uoče promene u ponašanju učenika, o čemu nam je svedočila i učiteljica Verica Ranimirov koja i sama planira da realizuje pomenute aktivnosti već o septembra.
Srpska javnost je trećeg maja bila zatečena činjenicom da se u beogradskoj školi desila pucnjava i da je ovom prilikom ubijeno više dece uzrasta između 13 i 14 godina, a među njima i školski čuvar. Poslednji bilans ove tragedije promenjen je pre samo nekoliko dana kada je preminula još jedna devojčica nakon teške borbe sa povredama glave koje su zadobijene od metaka. Sve ovo je učinio dečak od 14 godina.
Nakon tragedije, organizovana je konferencija za medije u Vladi Republike Srbije. Predsednik države, predstavnici Vlade, Policije, Ministarstva zdravlja i Ministarstva prosvete obratili su se javnosti koja je sa nevericom primila zastrašujuće podatke o nemilosrdnom zločinu koji se desio u poznatoj beogradskoj školi.
Predsednik Srbije, Aleksandar Vučić, rekao je u svom obraćanju da je ’’jedino čega se plaši domino efekat’’. Upravo to se i desilo – samo dan kasnije mladić star 21 godinu nasumično je pucao na ljude u više sela u okolini Mladenovca. Ovom prilikom iz vatrenog oružja usmrtio je osmoro ljudi, a ranio 13.
Nakon prvog slučaja, a uporedo sa drugim, mediji su izveštavali o mladima koji su pokrenuli stranice i profile na društvenim mrežama koji podržavaju četrnaestogodišnjeg dečaka i njegov čin. Privedeno je više maloletnih osoba koje su svoje vršnjake napale, fizički, nožem, a bilo je i onih koji su plastičnim pištoljima imitirali u svojim učionicama dečaka koji je u Beogradu počinio krvavi pir. Ova dva događaja, i niz slučajeva nasilja u školama, pokrenuo je medije da se bave temom nasilja među decom, programskim sadržajima i uticajima koji mogu imati na mlade. Milica Kon, mama influenser u Srbiji, za nacionalne medije govorila je o nasilju koje je pretrpelo njeno dete u jednoj, takođe, poznatoj beogradskoj školi. Ona je ukazala na hronično nerešavanje problema kada je u pitanju vršnjačko nasilje.
Kada se dese događaji poput ovih u Srbiji početkom maja, pitanje je – ko je za sve kriv? Krivi smo mi.
Društvo traži odgovornost, a odgovorno je upravo ono. Zakazalo je čitavo društvo. Zato mi želimo da razgovaramo sa roditeljima i profesorima o jednoj vrsti nasilja koja se pojavljuje kao najčešći oblik kada su u pitanju adolescenti – vršnjačko nasilje na internetu. Neophodno da započemo jedan razgovor – razgovor sa roditeljima i profesorima.
Pomozite nam u nameri da otkrijemo da li pravilno vodimo računa o sadržajima sa kojima nam se deca susreću na interentu i društvenim mrežama. Pomozite nam da saznamo više o ulozi roditelja i profesora kada je u pitanju nasilje na društvenim mrežama.
Upitnik je anoniman i da podaci će se tretirati sa diskrecijom i poverenjem.
